Forum o wszystkich zwierzętach domowych

Goldenka1995

Postanowiłam przedstawić kilka opisów ras kotów.

Kot birmański
W środkach przekazu rasa ta ciągle jeszcze funkcjonuje jako "święta", chociaż jej pochodzenie jest raczej świeckie, ponieważ uzyskano ją w ramach francuskiego programu hodowlanego z krzyżówek europejskich kotów krótkowłosych, syjamów i persów. Legenda wokół tego rzekomo świątynnego kota miała jedynie ułatwić w pierwszych latach jego sprzedaż. Legenda okazała się jednak bardzo trwała i zanosi się na długi jeszcze jej żywot. Rasę tę zaplanowano ściśle według zasad nauki o dziedziczeniu, w rezultacie czego istniało w Europie niewiele jej linii hodowlanych, które w wielu wypadkach były ze sobą spokrewnione. Aby zachować czystość rasy, przez długi czas rezygnowano z programów jej krzyżowania z innymi rasami, co doprowadziło do tego, że coraz częściej występowały poważne problemy ze wzmożoną podatnością na choroby, karłowaceniem i zmniejszaniem się liczby młodych w miocie. Wkrótce stały się kotami wyłącznie "salonowymi".Zagrożenie dla hodowli pierwsi stwierdzili Anglicy i Holendrzy. Wprowadzili do swoich linii kotów birmańskich drogą kzzyżowania przede wszystkim domieszkę persów z kolorowymi oznakami. Potomstwo było dorodniejsze i silniejsze, a jako produkt uboczny bardzo wzbogaciło - do tego czasu dosyć ubogą - różnorodność barw kotów birmańskich o kilka interesujących odmian. Poza tym w powstaniu nowych odmian barmych uczestniczyły także persy srebrzyste tabby z Anglii i europejskie kocury krótkowłose z rudymi pręgami ze Szwecji. Dzisiejszy kot birmański jest - zgodnie z pierwotnym wzorem - muskularnym, silnym, półdługowłosym kotem o jedwabistym futrze z białymi oznakami na końcu łap.
Głowa kota birmańskiego ma kształt trójkąta równoramiennego z zaokrąglonymi kątami, przy czym powinna być nieco dłuższa niż szersza. Idealny stosunek jest jak 5:4. Lekko wypukłe czoło staje się przed uszami płaskie, policzki są zaokrąglone, podbródek zaś wyraźnie zaznaczony. Średniej długości i równomiernie szeroki nos jest u nasady nieco wklęsły, lecz zagłębienie to nie może mieć charakteru "stopu".
Zaokrąglone na wierzchołkach małżowiny uszne są nieco dłuższe niż szersze i u nasady rozwarte. Nie mogą być osadzone zbyt nisko. Wyraz oczu, które są prawie okrągłe, szeroko otwarte i promieniują czystym, ciemnoniebieskim kolorem, wywiera silne wrażenie. "Orientalne spojrzenie" lub nawet lekki zez są poważnymi wadami, których jednak prawie się już nie spotyka u dzisiejszych rodów hodowlanych. Puszysty ogon nie powinien być zbyt długi. Ogon idealnej długości zgięty ku przodowi nie powinien sięgać poza łopatkę. Stosowne do tego futro jest półdługie lub długie, przy czym na piersi i brzuchu jest dłuższe niż na grzbiecie. Miękkich włosów podszycia jest niewiele, tak że silniejsze i jedwabiste włosy okrywowe mogą wyglądać powiewnie. Dobre futro kota birmańskiego ani śćisle nie przylega do ciała, ani wyraźnie od niego nie odstaje. Każdy kot birmański musi mieć na szyi kołnierz i "portki" na tylnych kończynach. Hodowcy kotów birmańskich mają pewne kłopoty z oznakami, które muszą być utrzymane w ściśle ustalonych wzajemnych proporcjach. Oznaki na głowie, uszach, kończynach i ogonie muszą być tego samego koloru i nie mogą mieć plam ani cieni. Wszystkie włosy powinny być całkowicie zabarwione na kolor oznak swojej odmiany i nie mogą mieć plam ani cieni. Również obramowanie oczu i warg musi być utrzymane w jednolitym kolorze stosownym do koloru oznak. Oznaki są cechami rozpoznawczymi kotów birmańskich. Oznaki na przednich kończyńach nazywane są "rękawiczkami", na tylnych - "butami" i "ostrogami". Rękawiczki muszą być symetrycznie rozmieszczone na obu łapach, przy czym biały kolor powinien się kończyć w prostej linii na stawach między kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Wady w postaci barwnych plam na białych częściach futra, niesymetrycznego rozmieszczenia koloru białego lub występowanie białego na tylnej stronie kończyn uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen na wystawach. Obarczonych nimi kotów nie wykluczają jednak automatycznie z hodowli.
Białe buty na przedniej stronie tylnych kończyn muszą być symetryczne i sięgać co najmniej do stawów między kośćmi palców a kośćmi śródstopia. Na tylnej stronie tylnych kończyn biały kolor tworzy na podeszwie klinowaty pasek ostro zakończony tuż przed kością stępu. Te "ostrogi" także muszą być symetryczne. Ostrogi niesymetryczne lub tępo zakończone są uważane za duże wady. Kolor okrywy włosowej powinien być u wszystkich odmian barwnych jak najjaśniejszy, przy czym trzeba przyznać, że koty z oznakami niebieskimi, liliowymi i czekoladowymi, a także niedawno wyhodowane z oznakami rudymi, mają zdecydowanie jaśniejsze futro niż na przykład koty z tradycyjnymi oznakami ciemnobrązowymi. W wypadkach wątpliwych w każdej odmianie barwnej zawsze wyżej jest oceniany kot jaśniejszy. Lekkich cieniowań nigdy nie uda się całkowicie uniknąć w hodowli kotów z oznakami i można je zaakceptować tylko wtedy, gdy są równomiernie rozmieszczone. Kontrast tła w stosunku do oznak musi być wyraźny.

Kot Kaszmirski
Kot kaszmirski jest jednobarwną odmianą kota Perskiego wyhodowaną w Stanach Zjednoczonych. Odmiana ta powstała przypadkowo podczas prac hodowlanych nad wyhodowaniem kota himalajskiego, czyli persa z typowymi dla syjamów oznaczeniami.
Większość organizacji hodowlanych uważa go za kota perskiego i tylko kilka amarykańskich organizacji, te dwie odmiany kolorystyczne, traktuje jako osobną rasę czyli kota kaszmirskiego. Brytyjska GCCF dla tych samych kotów przyjęła nazwę "koty długowłose czekoladowe i lilowe".
Kota kaszmirskiego wyróżnia czekoladowy lub lilowy kolor futerka, które musi być jednolicie zabarwione, bez śladów jakiegokolwiek wzoru, oczy powinny być koloru jasnomiedzianego lub jasnopomarańczowego.

Kot Kartuzki
Miłośnicy koty kartuzkie nazywają arystokratami wśród kotów krótkowłosych. Rzeczywiście ich okrywa włosowa - gęsta, puszysta, pluszowa w dotyku, z lekkim połyskiem - jest najpiękniejsza spośród okryw kotów krótkowłosych.
Koty niebieskie krótkowłosowe znane były już w średniowieczu, zostały przywiezione przez zakonników francuskich (kartuzów) z Afryki do Francji, do klasztoru w Chartreuse. Dlatego często nazywane są także Chartreuse. Z Francji dotarły do Anglii, gdzie powstał nowy typ angielskiego kota niebieskiego. Dziś jednakże oba typy już się wymieszały, a także przekrzyżowały z perskimi, tak że stopniowo zatarły się różnice i obecnie na wystawach koty niebieskie kartuzkie i niebieskie angielskie mają wspólny numer standardowy i opis wzorca.
Umaszczenie kota kartuzkiego jest szaroniebieskie, pożądany jest jasny odcień. Kolor musi być równomiernie rozłożony, bez żadnych pręg i plamek. Tylko koty młode mogą mieć niekiedy na okrywie włosowej rysunek, który z wiekiem ginie. Wzorzec dla tej rasy nie dopuszcza nawet ciemniejszej pręgi na grzbiecie.
Wzorzec: głowa duża, okrągła, uszy szeroko rozstawione, oczy pomarańczowe, nos i poduszeczki niebieskie.
Koty kartuzkie mają mocniejszą budowę ciała niż inne koty krótkowłose. Niektóre osiągają masę 15 kg. Również ich okrywa włosowa jest gęściejsza i wełnista, w dotyku przypomina futro wydry.
Te przyjacielskie koty zachowują się spokojnie i bardzo szybko dostosowują się do otoczenia.

(Wkrótce dodam zdjęcia)